De grens over naar Ecuador

19 december 2019

Hey hey,

Vandaag moesten we weer vroeg op, Gelukkig had ik geen kater van de avond daarvoor, maar ik kon nog wel wat extra slaap gebruiken. Het duurde even voordat ik wakker was en ben toen gaan douche. De douche was echt goddelijk, zo super warm dat ik er helemaal rood onder vandaan kwam. Daarna heb ik weer alles in mijn backpack gepropt, wat weer met moeite ging. Toen alles in de tas zat ben ik naar het ontbijt gegaan. Daar zat iedereen al aan tafel, Qyra en ik waren een beetje laat. Angie vertelde toen dat Robbert jarig was, en dat we net moesten doen alsof we van niks wisten. Maar dat kon ik niet over mijn hart verkrijgen, dus stelde voor om kei hard met ze alle te gaan zingen als hij aan kwam lopen. Zo gezegd zo gedaan, de hele tafel zong met volle borst happy birthday to you toen Robbert aan kwam lopen. Robbert is alleen een beetje een bijzondere jongen. Hij is ergens in de eind 30, en niet heel goed in communiceren met anderen. Dus het was heel ongemakkelijk hoe hij reageerde op de happy birthday liedje. 

Mads, Qyra, Chris en ik hebben gister avond tijdens het kletsen een spel bedacht. Sommige van ons, voornamelijk Mads en ik, hebben de neiging om continu het woordje sorry te zeggen. Volgens Chris en Qyra moeten we daarmee stoppen. We hebben duo’s gevormd, Chris en ik zijn een team en Qyra en Mads zijn een team. Elke keer als een van ons sorry zegt zullen we deze tellen. Tot een maximaal aantal van 7, wanneer we onze laatste avond ik Quito hebben moeten de teams het aantal shots nemen afhankelijk van hoevaak er sorry is gezegd. Ik kan je vertellen, ik ben heel slecht in dit spel. Het is nog maar de volgende ochtend en we staan 1-0 achter. 

Na het ontbijt zijn we weer de bus in gegaan. Echt jammer dat we hier weg gaan, ik vond het zo rustgevend om hier te zijn. Had hier echt wel een dag langer kunnen blijven. Vandaag wordt weer een lange bus dag en we moeten een grens over. Ik ben in slaap gevallen en pas wakker geworden toen we ergens stopte om een kerk te bekijken. Deze kerk is gebouwd over een rivier in een klif. We zijn de bus uit gegaan en ik heb Chris mijn camera gegeven want die wilde graag foto’s maken. We moesten een stuk naar beneden lopen. Daar vertelde Milton over de geschiedenis van de kerk en waarom die daar is terechtgekomen. Daarna kregen we de tijd om even rond te lopen. Ik heb toen een kaarsje opgestoken voor de zus van mijn Beppe, die is afgelopen week overleden en haar crematie was vandaag. We hebben een rondje gelopen naar de waterval en de kerk bekeken. Toen iedereen een rondje had gemaakt zijn we terug gelopen naar boven waar we met ons laatste geld wat eten hebben geprobeerd te scoren. Ik kan je vertellen dat de score voor het sorry spel nu op een 4-5 stond, en 3 van de 4 sorry’s kwamen van mij...

Toen zijn we verder gaan rijden en ik slapen en ben ik pas weer wakker geworden toen we bij de grens overgang waren. Daar moesten we allemaal de bus uit met alleen ons paspoort. We moesten er eerst voor zorgen dat we een stempel kregen dat we Colombia uit gingen. We hebben ons aangesloten achter aan de rij. Tijdens het wachten hebben we een grote paspoort uitwisseling gehouden. Toen kwam ik er achter dat Chris uit 1982 kwam. Ik was zo in shock dat ik hem sinds die voor de grap opa noem. We hebben redelijk lang moeten wachten maar omdat ik lekker aan het kletsen was heb ik geen idee hoe lang het precies was. Ik kreeg mijn stempel en ben daarna naar buiten gelopen. Angie had gezegd dat wel snel terug moeten naar de bus omdat Milton niet langer op onze spullen kon letten. Gelukkig stond Chris buiten op mij te wachten want ik had geen idee waar de bus naartoe was gegaan. Samen hebben we de bus gevonden en daar moesten we wachten op de rest van de groep. 

Toen iedereen er was hebben we afscheid genomen van onze buschauffeur en Milton. Daarna hebben we onze tassen gepakt en zijn we de grens over gelopen. We hebben eerst onze tas in de nieuwe bus gelegd en zijn naar de plek gelopen waar we onze stempel kunnen krijgen. Ook daar stond weer een rij en daar zijn we maar weer in gaan staan. De man achter de balie was heel aardig en nadat hij mijn paspoort had gestempeld wensten hij mij veel plezier in Ecuador. Ik heb buiten gewacht op de rest van de groep. Na een 20 min was iedereen klaar en zijn we terug naar de bus gelopen. Deze bus is helaas niet zo groot als de vorige bus. Die was zo groot dat iedereen een eigen plek had en 2 stoelen. Deze bus was helaas niet zo luxe en we moesten opgepropt 2 aan 2 zitten. Voor de verandering ben ik is niet naast Qyra gaan zitten, zij had al een plekje gevonden naast Mads. Gelukkig vond Chris het niet erg dat ik naast hem ging zitten. 

We Ecuador binnen gereden, en meteen merkte ik al dat de wegen hier zo veel beter zijn dan in Colombia. Het was vanaf hier 2 uur rijden naar de plek waar we zouden slapen. Vanavond slapen we bij lokale mensen thuis. Omdat we met een vrij grote groep zijn zal deze in kleinere groepen worden verdeeld. De mensen die Spaans spreken zullen verdeeld worden over de groep. De lokale mensen zullen geen Engels praten dus het wordt wat. In de bus reis hier naartoe heb ik met Chris zitten praten en vooral zitten lachen. Hij lacht me altijd uit omdat ik de 3 grappig uitspreek. Ik kan dat woord gewoon niet zo goed uit mijn mond krijgen. Verder hebben we hele discussies gehad over de tijd. Engelse zeggen dus als het 14:30 op de klok staat dat het half 2 is, maar wij zeggen half 3. Het is totaal niet logisch maar ook weer wel. 

Rond een uur of 6 kwamen we aan bij de lokale mensen thuis. Qyra, Max, Ryan en ik zaten samen in een huis. We hebben doei gezegd tegen de rest en zijn ontvangen door onze rijkelijke familie. We hebben een kamer toegewezen gekregen. Daar hebben we onze spullen neer gelegd en zijn daarna door gegaan naar het gebouwtje waar de woonkamer en keuken was. We hebben gevraagd of we konden helpen met koken. De vrouw gaf ons een schaal met een soort bonen. Deze bonen waren gewerkt in water en zaten in een doorzichtig velletje waar we deze uit moesten halen. Met ze 4e hebben zijn we bezig geweest om alle bonen te ontvellen, en dat waren er nogal wat. De familie was echt heel lief. Ook hadden ze een klein kindje rond huppelen en die was zo schattig. Ik kreeg er echt klapperende eierstokken van... Ze had een kleine opblaas unicorn en daar zat ze de hele tijd op te rijden, dat was zo’n lief gezicht. Mijn hart smolt echt. Nou als ik ruimte in mijn tas had had ik haar mee genomen, ze was zo schattig. 

Toen het eten klaar was zijn we met ze allen aan tafel gaan zitten. We kregen eerst een soep welke echt enorm lekker was. Daarna kregen we groenten met kip en aardappelen. Ik heb echt mega genoten van dit eten. We hebben een gesprek gehad met de familie, waar Max alles heeft moeten vertalen. Blijkbaar kan Ryan ook wel een woordje dus we hebben gelukt dat we twee Spaans sprekende mensen hebben. Na het eten ben ik naar de kamer gelopen om mijn pak kaarten te pakken. Toen ik naar buiten liep hoorde ik wat kraken onder mijn schoen maar omdat het donker was zag ik niks. Ik ben doorgelopen naar de kamer. Zodra ik de deur open deed en de kamer binnen liep schopte ik een spin de kamer in. En dat was niet zomaar een spin, hij was echt KEI GROOT. Ik heb niet gegild want het kleine meisje lag al te slapen. Ik ben heel langzaam om de spin heen gelopen. Naar mijn tas, ik heb rustig mijn pak kaarten gepakt. Daarna wist ik niet goed wat ik moest doen, de spin was namelijk net tussen mij en de deur. Ik ben heel langzaam met een grote bocht om de spin heen gelopen. Daarna ben ik snel naar het andere gebouw gelopen met het pak kaarten. Ik deed de deur open en zei, jongens kan iemand me helpen er zit een mega grote spin in de kamer. De jongens zijn toen achter me aan gelopen en de familie kwam daar ook achteraan. Ik wilde er niet een heel drama van maken maar dat was al te laat. De familie stond met bezems in de kamer overal te zoeken. Zoals je kan verachten was de spin verdwenen. Je snapt wel dat ik niet ga slapen wanneer er zo’n spin in de kamer rond loopt. Maar ik schaamde me wacht dood omdat ik niet het idee had dat ze mij geloofde. Toen ze overal hadden gekeken en hem niet konden vinden zag ik hem ineens lopen. Qyra zetten het op een gillen en rende weg en ik ging haar achterna. De familie had gelukkig de spin weg gehaald, maar ik schaamde me zo erg... 

Daarna hebben we het spelletje “Slap it” geïntroduceerd aan de familie. Ik had niet het idee dat ze er veel van begrepen maar we hebben wel erg gelachen. Na het spelletje ben ik naar bed gegaan. Morgen moeten we weer vroeg op de familie te helpen met het maken van het ontbijt. Gelukkig kon ik met een gerust hart slapen nu ik wist dat de spin niet meer in de kamer zat. 

Liefs, Suus